Oaza Rodzin Dokumenty i materiały formacyjne  "Przymierze małżeńskie, przez które mężczyzna i kobieta tworzą ze sobą wspólnotę całego życia, skierowaną ze swej natury na dobro małżonków oraz do zrodzenia i wychowania potomstwa, zostało między ochrzczonymi podniesione przez Chrystusa Pana  do godności sakramentu."  Ks. Franciszek Blachnicki, założyciel Domowego Kościoła, gałęzi rodzinnej Ruchu Światło-Życie mówiąc o sakramencie małżeństwa zwracał uwagę, ze znakiem widzialnym są tutaj relacje osobowe między dwojgiem, którzy zawierają przymierze małżeńskie. Jednak relacje między mężczyzną i kobietą nie są wolne od zła, które dotyka człowieka tak z zewnątrz, jak i z jego wnętrza. Ten nieporządek wynikający z grzechu wypaczył wzajemną komunię mężczyzny i kobiety, jaka była od początku darem Stwórcy. "W sakramencie małżeństwa to Bóg czyni siebie gwarantem i zobowiązuje się dokonać tego, co znaki sakramentalne wyrażają i co jest w nich celebrowane, mianowicie ukształtowania jedności z dwojga różnych.". Domowy Kościół Ruchu Światło-Życie pomaga małżonkom sakramentalnym czerpać z łaski i mocy sakramentu małżeństwa, uczy jak żyć tym sakramentem i celebrować go przez całe życie. Łączy on w sobie charyzmaty Ruchu Światło-Życie i międzynarodowego ruchu małżeństw katolickich Equipes Notre-Dame, od którego przejął ideał duchowości małżeńskiej, czyli dążenia ku Bogu w jedności ze współmałżonkiem. Duchowość małżeńska proponowana w ramach Domowego Kościoła jest realizowana poprzez przyjęcie elementów formacyjnych nazywanych zobowiązaniami - darami. Są to codzienna modlitwa osobista połączona z lekturą Pisma Świętego, regularne spotkanie ze słowem Bożym, codzienna modlitwa małżeńska jako wspólne stawanie przed Panem, codzienna modlitwa rodziny, jako wspólnoty zanurzonej w Bogu, comiesięczny dialog małżeński i wynikająca z niego reguła życia (systematyczna praca nad sobą), uczestnictwo w comiesięcznych spotkaniach formacyjnych kręgu (grupa 4-7 małżeństw), uczestnictwo przynajmniej raz w roku w rekolekcjach formacyjnych. Nie są one celem samym w sobie, ale środkiem do celu. Ich realizowanie odbywa się w małżeństwie poprzez codzienny wspólny wysiłek małżonków, podejmujących i realizujących poszczególne zobowiązania oraz poprzez wzajemną pomoc małżeństw w kręgu w dążeniu do Chrystusa (idea małej grupy jako środowiska koniecznego do wzrostu wiary). Małżeństwa należące do Domowego Kościoła wezwane są do posługi na rzecz własnej rodziny, posługi rozumianej jako budowanie wspólnoty wiary, nadziei i miłości. Wspólnoty, w której świadomość, że wszyscy jej członkowie są dziećmi Jedynego Boga i stąd posiadają swą niepowtarzalność oraz godność, bez względu na wiek i stopień rozwoju. Taka świadomość uzdalnia do wielkodusznej postawy służby na rzecz rodziny i poszczególnych jej członków, a także przyjmowania daru służby od innych. Wtedy wspólnota rodzinna staje się wielką szansą dla wszechstronnego rozwoju człowieka - jego wzrastania w Bogu, poznawania prawdy o sobie samym, uczenia się miłości. Wymienione wcześniej elementy formacyjne - zobowiązania uczą małżonków spełniania w swojej rodzinie funkcji kapłańskiej, nauczycielskiej i królewskiej, o których mówią dokumenty Kościoła . Należy tutaj zaznaczyć, że im wcześniej (chodzi o staż małżeński i wiek dzieci) małżonkowie wejdą na drogę formacji Domowego Kościoła, tym łatwiej im spełniać posługę na rzecz swojej rodziny. Małe dzieci wychowywane w klimacie świadomej wspólnoty chrześcijańskiej w sposób naturalny wzrastają we wierze, ucząc się Boga przez wspólną modlitwę rodzinną, potem lekturę Słowa Bożego, swoiste kręgi biblijne w rodzinie, modlitwę Liturgią Godzin. Możliwość zadawania pytań związanych z wiarą, na równi z pytaniami z innych dziedzin życia, poczucie akceptacji i miłości, świadomość miłości Pana Boga - są ogromnym zapleczem siły i równowagi dla dziecka, gdy zaczyna wchodzić w czas dorastania i odkrywania własnej drogi życia. Małżonkowie zaś mają większą szansę na budowanie miłości zdrowej, wolnej od głębokich zranień, wspierającej współmałżonka w jego dojrzewaniu na płaszczyźnie ludzkiej i duchowej. Będą "odwoływali się do mocy sakramentu, która pozwala każdemu z nich wejść w trudności spowodowane bliskością drugiego."   ZASADY DOMOWEGO KOŚCIOŁA ROZDZIAŁ I Postanowienia ogólne 1. Niniejszy dokument ustala zasady działania Domowego Kościoła [1] – gałęzi rodzinnej Ruchu Światło-Życie – określanego dalej skrótem DK. 2. DK jest małżeńsko-rodzinnym ruchem świeckich w Kościele, działającym w ramach Ruchu Światło-Życie, który jest jednym z nurtów posoborowej odnowy Kościoła w Polsce. DK łączy w sobie charyzmaty Ruchu Światło-Życie i międzynarodowego ruchu małżeństw katolickich Equipes Notre-Dame (END), tworząc właściwą dla siebie drogę, zwaną charyzmatem DK. 3. Założycielem DK jest Sługa Boży ks. Franciszek Blachnicki (1921–1987). W rozwoju DK ściśle współpracowała z Założycielem siostra Jadwiga Skudro RSCJ. Duchową kolebką DK jest Krościenko n/D, gdzie w 1973 r. odbyły się pierwsze oazy rodzin.  4. Znakiem DK są dwa greckie słowa: "FOS" (światło) i "ZOE" (życie), wpisane w kształt krzyża, wyrastającego spomiędzy dwóch złączonych obrączek, umieszczonych wraz z krzyżem w stylizowanej figurze domu. DK używa również znaku END - ikony Świętej Rodziny. 5. Świętem patronalnym DK jest Niedziela Świętej Rodziny. 6. Pismem formacyjnym DK jest "Domowy Kościół. List do wspólnot rodzinnych", wydawany od 1975 roku, którego pierwszym redaktorem był Sługa Boży ks. Franciszek Blachnicki. 7. Pary odpowiedzialne DK, będące diakonią Domowego Kościoła, na wszystkich stopniach struktury organizacyjnej wchodzą w skład diakonii Ruchu Światło- Życie. 8. DK jest otwarty na współpracę z innymi ruchami posoborowej odnowy w Kościele.   ROZDZIAŁ II Cele, zadania, program i metody działania Domowego Kościoła 9. Program formacyjny DK kształtowany jest na podstawie materiałów formacyjnych Ruchu Światło-Życie i Equipes Notre-Dame, dokumentów Soboru Watykańskiego II oraz aktualnego nauczania Kościoła. 10. DK zwraca szczególną uwagę na duchowość małżeńską, czyli dążenie do świętości w jedności ze współmałżonkiem. Chce pomóc małżonkom trwającym w związku sakramentalnym w budowaniu między nimi prawdziwej jedności małżeńskiej, która jednocześnie stwarza najlepsze warunki do dobrego wychowania dzieci w duchu chrześcijańskim. 11. DK dąży do odnowy małżeństwa i rodziny poprzez wdrażanie do: - życia Słowem Bożym, aby stawało się ono słowem życia, - życia modlitwą, jako osobistego spotkania z Chrystusem, swoim Zbawicielem, - życia sakramentalnego, zwłaszcza eucharystycznego, - dawania świadectwa o swoim spotkaniu z Chrystusem w małżeństwie, rodzinie i wobec innych ludzi, - postawy służby we wspólnocie Kościoła, według otrzymanych darów. 12. Realizacja charyzmatu RŚ-Ż odbywa się w DK w szczególności poprzez: - kształtowanie swoich członków w duchu formuły jedności "Światło-Życie", - doprowadzenie ich do przyjęcia Chrystusa jako osobistego Pana i Zbawiciela (idea Nowego Człowieka), - dążenie do pełnego i odpowiedzialnego uczestnictwa w życiu Kościoła lokalnego (idea Nowej Wspólnoty), - budowanie i propagowanie kultury opartej na zasadach chrześcijańskich (idea Nowej Kultury), - podejmowanie służby na rzecz moralnej odnowy Narodu, zwłaszcza przez Krucjatę Wyzwolenia Człowieka i troskę o obronę życia od poczęcia aż do naturalnej śmierci. 13. Budowaniu jedności (communio) w małżeństwie i rodzinie służą następujące elementy formacyjne – zobowiązania, przyjęte z END: -codzienna modlitwa osobista (Namiot Spotkania), -regularne spotkanie ze słowem Bożym, -codzienna modlitwa małżeńska, -codzienna modlitwa rodzinna, -comiesięczny dialog małżeński, -reguła życia (systematyczna praca nad sobą, swoim małżeństwem i rodziną), -uczestnictwo, przynajmniej raz w roku, w rekolekcjach formacyjnych. Dzięki wprowadzaniu w życie tych elementów następuje indywidualne zbliżenie się małżonków do Boga i wzrastanie na drodze duchowości małżeńskiej. Nie są one celem samym w sobie, ale środkiem do celu. Ich realizowanie odbywa się w małżeństwie poprzez codzienny wspólny wysiłek małżonków, podejmujących i realizujących poszczególne zobowiązania oraz poprzez wzajemną pomoc małżeństw w kręgu w dążeniu do świętości (idea małej grupy jako środowiska koniecznego do wzrostu wiary).  14. Krąg tworzy 4-7 małżeństw, najlepiej z jednej parafii, pragnących wspomagać się wzajemnie w dążeniu do budowania w swoich rodzinach domowego Kościoła. Małżeństwa gromadzą się w imię Chrystusa - dla Niego i z miłości do Niego, aby Go wspólnie odnajdywać i trwać przy Nim w swoim życiu codziennym. Krąg powinien być urzeczywistnieniem ideału życia wspólnoty chrześcijańskiej oraz stałym źródłem jego odnowy w poszczególnych małżeństwach. Konieczne jest więc uczestnictwo każdego małżeństwa w comiesięcznych spotkaniach kręgu. W DK rodzina jest podstawowym miejscem formacji, krąg jest podstawowym elementem w jego strukturze organizacyjnej jako środowisko formacyjne i ewangelizacyjne, służące rodzinom, jest on szczególnym „laboratorium” duchowości małżeńskiej. Za krąg odpowiada jedno z należących do niego małżeństw, zwane parą animatorską. Jest ona odpowiedzialna za pracę formacyjną kręgu, za jego życie duchowe, za przebieg spotkań formacyjno-modlitewnych. Dla prawidłowej pracy kręgu niezbędna jest doktrynalna i duchowa pomoc księdza moderatora – doradcy i opiekuna duchowego.  15. Kręgi rodzin pracują w cyklach rocznych. Spotkania miesięczne kręgów odbywają się od września do czerwca włącznie. Przez cały rok, a zwłaszcza w okresie wakacyjnym, odbywają się rekolekcje formacyjne. Szczególną rolę odgrywają rekolekcje15-dniowe.  16. Spotkanie miesięczne kręgu rodzin składa się z następujących części stałych: -dzielenia się życiem(dzielenie się wydarzeniami, radościami, troskami podczas symbolicznego posiłku); modlitwy: – dzielenie się Ewangelią lub inne formy spotkania ze słowem Bożym, – tajemnica różańca; formacji: – dzielenie się w atmosferze modlitwy realizacją zobowiązań, to znaczy osiągnięciami i trudnościami w rozwoju życia duchowego, – omówienie nowego tematu. Spotkanie odbywa się raz w miesiącu w mieszkaniach poszczególnych małżeństw i nie powinno trwać dłużej niż trzy godziny. Dzielenie się realizacją zobowiązań jest jego istotnym punktem i dlatego tę część zawsze prowadzi para animatorska.. Od realizacji zobowiązań zależy duchowy rozwój zarówno małżeństw, jak i całego kręgu. Spotkanie może być przeplatane śpiewem o treści dobranej do rozważanego tematu lub okresu liturgicznego. Pod koniec spotkania omawiane są sprawy organizacyjne kręgu i ruchu.  17. Posługę pary animatorskiej w początkowych spotkaniach nowego kręgu pełni małżeństwo, zwane parą pilotującą. Przeprowadza ono krąg przez etap ewangelizacji, a następnie wprowadza go w zagadnienia dotyczące duchowości małżeńskiej, metod pracy kręgu i całego Ruchu. Czas pilotażu po okresie ewangelizacji trwa w zasadzie jeden rok. Pilotowanie nowego kręgu nie zwalnia pary pilotującej z uczestnictwa w kręgu macierzystym, jednak już bez możliwości pełnienia posługi animatorskiej.  18. Podstawowa praca formacyjna jest realizowana według podręczników "Domowy Kościół. I rok pracy" i "Domowy Kościół. II rok pracy", z których pierwszy wprowadza stopniowo poszczególne zobowiązania, drugi ukazuje dalszą formację pogłębiającą duchowość małżeńską. Okres ten trwa od dwóch do czterech lat, w zależności od rozwoju duchowego małżeństw kręgu. Po tym okresie realizowana jest dalsza formacja – permanentna.  19. Do istoty pracy formacyjnej w kręgach należy również uczestnictwo w różnego rodzaju rekolekcjach organizowanych przez DK: rekolekcjach 15-dniowych I, II, III stopnia (oazach rodzin), kilkudniowych Oazach Rekolekcyjnych Animatorów Rodzin (ORAR I i II stopnia), rekolekcjach ewangelizacyjnych i tematycznych. Rekolekcje te przeznaczone są dla małżonków wraz z dziećmi, jeśli nie ma przeszkód organizacyjnych. Na rekolekcjach (zwłaszcza 15-dniowych) powinien być realizowany także program formacyjny dla dzieci. Program oazy I stopnia ma charakter ewangelizacyjno-katechumenalny; omawiane są również zagadnienia z zakresu duchowości małżeńskiej. Oaza II stopnia rozwija biblijne podstawy inicjacji liturgicznej; omawiane jest również przeżywanie okresów liturgicznych w rodzinie. Oaza III stopnia ukazuje rzeczywistość Kościoła jako wspólnoty. ORAR I stopnia pogłębia rozumienie istoty, celu, duchowości i metody DK jako nurtu wspólnot rodzinnych w ramach Ruchu Światło-Życie. ORAR II stopnia przygotowuje małżeństwa do świadomego podjęcia posługi pary animatorskiej, ukazując wagę i odpowiedzialność zadań animatorów. Formację podstawową stanowi przeżycie tematów formacyjnych według podręczników I i II roku pracy, oazy rekolekcyjnej I, II i III stopnia oraz ORAR I i II stopnia. Członkowie DK po przeżyciu formacji podstawowej podejmują formację permanentną poprzez: – ciągłe pogłębianie formacji podstawowej, – realizację na spotkaniach miesięcznych tematów według materiałów proponowanych przez Centralną Diakonię DK lub według własnego wyboru, – udział w rekolekcjach i sesjach tematycznych DK, – Triduum Paschalne przeżywane w formie rekolekcyjnej we własnej parafii albo wyjazdowe, – uczestnictwo w ORD, – udział w rekolekcjach organizowanych przez RŚ-Ż i innych. 20. Rodziny DK dla budowania jedności Ruchu starają się uczestniczyć w dniach wspólnoty Ruchu Światło-Życie.   ROZDZIAŁ III Członkostwo w Domowym Kościele 21. Członkami DK są małżeństwa sakramentalne, które wspólnie (mąż i żona) angażują się w proponowaną im formację. W przypadku śmierci jednego ze współmałżonków, drugi może pozostać w kręgu.  22. Małżeństwa włączają się do kręgów DK, aby sobie wzajemnie pomagać. "Równi usługują równym" (Humane vitae, 26). Przychodzą do kręgu z własnej woli, tym samym przyjmują i akceptują "Zasady" w całości. Małżeństwo, które świadomie odrzuca te założenia, albo nie chce podejmować wszystkich zobowiązań – nie może należeć do kręgu.   ROZDZIAŁ IV Struktura Domowego Kościoła 23. Odpowiedzialność za DK spoczywa na Diakonii Domowego Kościoła (DDK), która na poszczególnych szczeblach struktury (kręgu, rejonu, diecezji, filii, kraju) podejmuje posługę na rzecz zachowania charyzmatu i jedności DK oraz odpowiada za formację. Małżeństwa są odpowiedzialne za sprawy organizacyjne i pracę duchową. Parom odpowiedzialnym niezbędna jest jednak zawsze pomoc księży moderatorów, którzy pełnią ważną rolę doradców duchowych. Księża moderatorzy DK gwarantują wierność nauce Kościoła oraz łączność z Kościołem hierarchicznym.  24. Krąg jest podstawową strukturą DK. Diakonię w kręgu stanowi jedno z należących do niego małżeństw, zwane parą animatorską, którą doktrynalnie i duchowo wspomaga ksiądz moderator. Kręgi rodzin, które nie dochowują wierności formacji duchowej DK tracą prawo do nazywania się kręgami DK.  25. Obszar diecezji może być podzielony na rejony. Rejon obejmuje do 25 kręgów w tej samej lub sąsiadujących parafiach. Za pracę w rejonie jest odpowiedzialna para rejonowa, która zazwyczaj prosi o opiekę duchową jednego z księży moderatorów jakiegoś kręgu. Para rejonowa, ksiądz moderator, pary animatorskie kręgów i pary łącznikowe (o ile są powołane), tworzą krąg rejonowy. Para łącznikowa powoływana jest przez parę rejonową i sprawuje opiekę nad 3-5 kręgami podstawowymi.  26. Za DK w diecezji odpowiada para diecezjalna, której doradcą duchowym jest ksiądz moderator diecezjalny DK. Wspólnie z parami rejonowymi tworzą oni krąg diecezjalny. Krąg ten może być poszerzony o małżeństwa reprezentujące diakonie specjalistyczne.  27. Para filialna koordynuje pracę par i moderatorów diecezjalnych DK kilku sąsiednich diecezji, które tworzą filię Ruchu Światło-Życie.  28. Za DK na szczeblu krajowym odpowiada para krajowa, której doradcą duchowym jest ksiądz moderator krajowy DK. Para krajowa wraz z ks. moderatorem DK, parami filialnymi, parami pełniącymi określone posługi zlecone przez parę krajową oraz osobami delegowanymi przez Instytut Niepokalanej Matki Kościoła (INMK) tworzą krąg centralny DK. Krąg ten stanowi Centralną Diakonię DK. Osoby z INMK pełnią na rzecz DK przede wszystkim następujące posługi: – współpracują z parą krajową i ks. moderatorem krajowym DK, – pomagają organizować i prowadzić rekolekcje oraz spotkania centralne DK, – prowadzą Sekretariat i Archiwum DK, – administrują Centralnym Domem Rekolekcyjnym DK w Krościenku. 29. Pary: rejonowa, diecezjalna, filialna i krajowa pozostają w swoich kręgach, ale nie pełnią w nich funkcji animatorskich. 30. Zadania wspólne dla wszystkich par odpowiedzialnych: – inspiracja i koordynacja prac DK, – odpowiedzialność za program formacyjny DK i formację powierzonych im małżeństw, – odpowiedzialność za jedność DK i jego organizację, – udział w spotkaniach DK i całego Ruchu Światło-Życie, – służenie pomocą i doświadczeniem innym parom odpowiedzialnym, – organizacja dni skupienia, dni wspólnoty i innych potrzebnych spotkań, – przeprowadzanie indywidualnych rozmów z powierzonymi im małżeństwami, – pośredniczenie w obustronnym przekazywaniu informacji, – troska o materiały formacyjne, – powierzanie innym małżeństwom różnych posług, – troska o swoich następców. 31. Zadania szczegółowe par odpowiedzialnych: a) Para animatorska kręgu: – jest odpowiedzialna za formację powierzonych jej małżeństw, – współpracuje z księdzem moderatorem kręgu i omawia z nim problemy pracy, – odpowiada za staranne przygotowanie i właściwy przebieg spotkań miesięcznych, - jest zawsze odpowiedzialna za dzielenie się realizacją zobowiązań, nawet wtedy, gdy spotkanie prowadzi inne małżeństwo, – służy pomocą i doświadczeniem poszczególnym małżeństwom kręgu, – współpracuje z parą rejonową i uczestniczy w spotkaniach kręgu rejonowego, – utrzymuje łączność z proboszczem parafii, w której krąg jest zakorzeniony. b) Para pilotująca – jej zadania są analogiczne do zadań pary animatorskiej.  c) Para łącznikowa: – ściśle współpracuje z parą rejonową – jest odpowiedzialna za powierzone jej kręgi, – organizuje spotkania par animatorskich tych kręgów, – przynajmniej raz w roku bierze udział w spotkaniach poszczególnych kręgów, – bierze udział w spotkaniach kręgu rejonowego. d) Para rejonowa: – jest odpowiedzialna za kręgi w rejonie, – organizuje spotkania kręgu rejonowego oraz inspiruje i koordynuje jego pracę, – współpracuje z parą diecezjalną, księdzem moderatorem diecezjalnym i rejonowym, – uczestniczy w spotkaniach kręgu diecezjalnego, – przynajmniej raz w roku bierze udział w spotkaniach poszczególnych kręgów, jeśli w rejonie nie ma par łącznikowych. e) Para diecezjalna: – jest odpowiedzialna za DK w diecezji, – ściśle współpracuje z ks. moderatorem diecezjalnym DK, – organizuje spotkania kręgu diecezjalnego oraz inspiruje i koordynuje jego pracę, – przynajmniej raz w roku bierze udział w spotkaniach poszczególnych kręgów rejonowych, – organizuje rekolekcje DK na terenie swojej diecezji, a także poza nią – w porozumieniu z parą diecezjalną miejsca; w każdej sytuacji utrzymuje kontakt z proboszczem miejsca, – utrzymuje kontakt z parą filialną i w miarę potrzeby zaprasza ją na spotkanie kręgu diecezjalnego, – współpracuje z parą krajową DK, a w szczególności uczestniczy w organizowanych przez nią ogólnopolskich spotkaniach DK, – podejmuje współpracę z ks. moderatorem diecezjalnym Ruchu Światło-Życie i bierze udział w pracach Diecezjalnej Diakonii Jedności (DDJ), – uczestniczy w Dniach Wspólnoty Diakonii Diecezjalnych (DWDD), – utrzymuje łączność z biskupem diecezjalnym, – troszczy się o kontakty z innymi ruchami rodzinnymi w diecezji i z duszpasterstwem rodzin.  f) Para filialna: – jest pośrednikiem między kręgiem centralnym a parami diecezjalnymi w filii, – nawiązuje kontakty z księżmi moderatorami poszczególnych diecezji filii, – uczestniczy w spotkaniach kręgu centralnego, – uczestniczy w spotkaniach kręgów diecezjalnych na zaproszenie par diecezjalnych, – współpracuje z sekretarką i moderatorem filii w ramach DWDD.  g) Para krajowa: – jest odpowiedzialna za DK w Polsce, – ściśle współpracuje z ks. moderatorem krajowym DK, – organizuje spotkania kręgu centralnego oraz inspiruje i koordynuje jego pracę, – współpracuje z osobami delegowanymi przez INMK w zakresie ich zadań, – podejmuje współpracę z ks. moderatorem generalnym Ruchu Światło-Życie i bierze udział w pracach Centralnej Diakonii Jedności (CDJ), – utrzymuje stałą łączność z biskupem delegatem KEP ds. Ruchu Światło-Życie, – reprezentuje DK wobec hierarchii kościelnej i władz świeckich, – utrzymuje kontakt z parami odpowiedzialnymi za DK poza granicami Polski, – nawiązuje kontakty z innymi ruchami rodzinnymi w kraju i za granicą oraz z duszpasterstwem rodzin.  32. Każde małżeństwo pełniące posługę pary odpowiedzialnej powinno: – być rozmodlone, – żyć życiem sakramentalnym, – dążyć do życia w pełni chrześcijańskiego, – w jedności i wzajemnym zrozumieniu wspomagać się na drodze do Boga, – umiejętnie kontaktować się z innymi, być taktowne i dyskretne, – znać zasady DK, akceptować je i być im wierne, – kształtować w sobie postawę świadomego uczestnictwa w KWC, – pogłębiać wiedzę religijną, w szczególności dotyczącą małżeństwa i rodziny, – charakteryzować się postawą służby, posłuszeństwa i miłości wobec Kościoła, – obejmować modlitwą sprawy i ludzi, którym służy, – świadomie i twórczo służyć społeczeństwu poprzez odpowiedzialnie wykonywane obowiązki domowe, pracę zawodową i społeczną. 33. Wybory par odpowiedzialnych na poszczególnych szczeblach: a) W zawiązującym się kręgu posługę pary animatorskiej pełni para pilotująca, wyznaczona przez parę rejonową. Posługę pary pilotującej może pełnić małżeństwo, które przeżyło oazę rodzin I i II stopnia, ORAR I i II stopnia oraz w miarę możliwości sesję o pilotowaniu. Kończąc swoją posługę para pilotująca mianuje na jeden rok parę animatorską spośród małżeństw tworzących krąg. W następnych latach pracy para animatorska jest wybierana spośród par kręgu w głosowaniu tajnym, na spotkaniu podsumowującym pracę roczną (w czerwcu). Wybory są przeprowadzane przez księdza moderatora lub parę rejonową. Posługę pary animatorskiej może pełnić małżeństwo, które przeżyło co najmniej oazę rodzin I stopnia i ORAR II stopnia. Kadencja pary animatorskiej trwa jeden rok, poprzez tajne głosowanie możliwe jest jej przedłużenie na kolejny rok formacyjny. b) Ustępująca para rejonowa zgłasza 2-3 umotywowane kandydatury swoich następców. Kandydatury na parę rejonową mogą również zgłaszać (z uzasadnieniem) pary animatorskie rejonu. Para rejonowa jest wybierana przez pary animatorskie i ustępującą parę rejonową spośród zgłoszonych kandydatur na spotkaniu podsumowującym roczną pracę rejonu, w głosowaniu tajnym przeprowadzonym przez księdza moderatora rejonu lub przez parę diecezjalną, albo przez księdza moderatora diecezjalnego DK. Nowa para rejonowa jest zatwierdzana przez parę diecezjalną w porozumieniu z księdzem moderatorem diecezjalnym DK. Posługę pary rejonowej może pełnić małżeństwo, które przeżyło formację podstawową DK. Oczekuje się od niego włączenia się w dzieło KWC. Kadencja pary rejonowej trwa 3 lata i na wniosek pary diecezjalnej może być przedłużona o rok poprzez tajne głosowanie kręgu rejonowego. W wyjątkowych, uzasadnionych przypadkach para rejonowa może być odwołana przez parę diecezjalną w porozumieniu z księdzem moderatorem diecezjalnym DK.  c) Ustępująca para diecezjalna zgłasza 2-3 kandydatury swoich następców, motywując ich wybór. Kandydatury na parę diecezjalną mogą również zgłaszać (z uzasadnieniem) pary rejonowe diecezji. Para diecezjalna jest wybierana spośród zgłoszonych kandydatur na spotkaniu kręgu diecezjalnego przez pary rejonowe i ustępującą parę diecezjalną w głosowaniu tajnym, przeprowadzonym przez księdza moderatora diecezjalnego DK. Po wyborze pary diecezjalnej moderator diecezjalny DK występuje do biskupa diecezjalnego z prośbą o udzielenie jej misji do pełnienia posługi. Posługę pary diecezjalnej może pełnić małżeństwo, które przeżyło podstawową formację DK i jest w KWC. Wskazane jest, aby było ono członkiem Stowarzyszenia „Diakonia Ruchu Światło-Życie”. Kadencja pary diecezjalnej trwa trzy lata i może być przedłużona maksymalnie o dwa lata na wniosek kręgu diecezjalnego lub pary filialnej poprzez tajne głosowanie kręgu diecezjalnego. W wyjątkowych, uzasadnionych przypadkach para diecezjalna może być odwołana przez biskupa diecezjalnego danej diecezji na wniosek moderatora diecezjalnego DK. Kapłana moderatora diecezjalnego DK powołuje biskup diecezjalny. Wniosek w imieniu kręgu diecezjalnego składa para diecezjalna po zasięgnięciu opinii moderatora diecezjalnego Ruchu Światło-Życie.  d) Ustępująca para filialna przedstawia parze krajowej 2-3 kandydatury swoich następców z umotywowaniem. Kandydatury mogą zgłaszać parze krajowej również pary diecezjalne danej filii. Wybory pary filialnej przeprowadza jeden z księży moderatorów diecezjalnych DK filii, upoważniony przez parę krajową. Wyboru pary filialnej w głosowaniu tajnym dokonują pary diecezjalne i ustępująca para filialna wymienionej filii. Para krajowa wspólnie z księdzem moderatorem krajowym DK zatwierdza nową parę filialną. Posługę pary filialnej może pełnić małżeństwo, które przeżyło formację podstawową DK i jest członkiem KWC. Wskazane jest jej członkostwo w Stowarzyszeniu „Diakonia Ruchu Światło-Życie”. Kadencja pary filialnej trwa 3 lata i może być przedłużona o dwa lata na wniosek pary krajowej w wyniku tajnego głosowania par diecezjalnych danej filii. e) Ustępująca para krajowa przedstawia na zgromadzeniu kręgu centralnego oraz par diecezjalnych DK 2-3 kandydatury swoich następców i opiniuje je. Kandydatury mogą być zgłaszane również przez pary filialne oraz przez pary diecezjalne. Wybory przeprowadza ksiądz moderator krajowy DK w obecności moderatora generalnego Ruchu Światło-Życie. Prawo głosu przysługuje członkom kręgu centralnego oraz parom diecezjalnym DK. Posługę pary krajowej może pełnić małżeństwo, które przeżyło formację podstawową DK, jest członkiem KWC i jest członkiem Stowarzyszenia „Diakonia Ruchu Światło–Życie”. Kadencja pary krajowej trwa 4 lata i może być przedłużona o 2 lata. Decyzję o przedłużeniu kadencji podejmuje w głosowaniu tajnym zgromadzenie par diecezjalnych wraz z członkami kręgu centralnego na wniosek kręgu centralnego. Po wyborze pary krajowej moderator generalny Ruchu Światło-Życie i moderator krajowy DK występują do Delegata KEP ds. Ruchu Światło-Życie z prośbą o udzielenie jej misji do pełnienia posługi. W wyjątkowych, uzasadnionych przypadkach para krajowa może być odwołana przez Delegata KEP ds. Ruchu Światło-Życie. Wniosek o odwołanie składają wspólnie moderator krajowy DK i moderator generalny Ruchu Światło-Życie po zasięgnięciu opinii kręgu centralnego. Kapłana moderatora krajowego DK powołuje Biskup Delegat KEP ds. Ruchu Światło-Życie. Wspólny wniosek składają moderator generalny Ruchu Światło-Życie i para krajowa DK po konsultacji z kręgiem centralnym. Kadencja moderatora diecezjalnego i krajowego DK zasadniczo pokrywa się z kadencją odpowiednio pary diecezjalnej i krajowej DK.  34. Wszystkie wybory dokonywane są w głosowaniu tajnym, przy obecności ponad połowy osób uprawnionych do głosowania. Jeżeli w pierwszym głosowaniu żadne małżeństwo nie uzyska więcej niż połowy oddanych głosów, wówczas należy zarządzić drugie głosowanie, dokonując wyboru spośród dwóch małżeństw, które otrzymały największą ilość głosów. Inny przebieg mają wybory pary animatorskiej kręgu. Biorą w nich udział wszyscy członkowie kręgu, oddając swój głos na małżeństwo. Głosowanie jest tajne, głosy zbiera ksiądz moderator albo para rejonowa. Wybrana zostaje para małżeńska, która uzyskała większość głosów. Jeśli dwie pary mają równą ilość głosów, prowadzący wybiera jedną z nich nie podając ilości głosów i nazwisk pozostałych.  35. Ważną rolę w życiu DK odgrywają Dni Wspólnoty Diakonii Diecezjalnych (DWDD), organizowane w poszczególnych filiach. DWDD stanowi okazję do spotkania pary filialnej z parami diecezjalnymi w celu wymiany informacji i doświadczeń oraz do budowania jedności w ramach Ruchu Światło-Życie.  36. Raz w roku odbywa się spotkanie odpowiedzialnych DK podsumowujące roczną pracę ruchu i programujące pracę na kolejny rok. Biorą w nim udział członkowie kręgu centralnego, pary diecezjalne i księża moderatorzy diecezjalni DK oraz goście zaproszeni przez parę krajową. Okazją do ogólnopolskich spotkań DK są również spotkania opłatkowe oraz pielgrzymka rodzin do Sanktuarium Św. Józefa w Kaliszu.  37. Pary odpowiedzialne DK biorą również udział w Kongregacjach Odpowiedzialnych (KO) i innych zgromadzeniach organizowanych przez Ruch Światło-Życie.  38. DK prowadzi swoją działalność głównie na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej. Kręgi Domowego Kościoła mogą powstawać także w innych krajach w oparciu o własne struktury duszpasterskie, jednakże w ścisłej łączności programowej z DK. Zasady współpracy z takimi kręgami ustala krąg centralny DK.  39. Zasady DK opracowuje i po konsultacji z członkami DK przyjmuje krąg centralny. Zatwierdza je biskup delegat ds. Ruchu Światło-Życie na wspólny wniosek moderatora generalnego Ruchu Światło-Życie oraz pary krajowej i moderatora krajowego DK.  ROZDZIAŁ V Dobra doczesne Domowego Kościoła 40. Sposoby gospodarowania dobrami doczesnymi są regulowane odrębnymi ustaleniami kręgu centralnego po zasięgnięciu opinii par odpowiedzialnych za DK. [1] W historii ruchu były ponadto używane następujące nazwy: Ruch Wspólnoty Rodzinnej, Ruch Wspólnot Rodzinnych w ramach Ruchu Światło-Życie, Oaza Rodzin, Ruch "Domowy Kościół", Ruch Domowego Kościoła, Ruch Kościoła Domowego, Domowy Kościół Ruchu Światło-Życie.-->   Drogowskazy w Domowym Kościele Chodzi, oczywiście, o Drogowskazy Nowego Człowieka – zasady życia wspólnot Ruchu Światło-Życie, które sformułował i przekazał Ruchowi ks. Franciszek Blachnicki w roku 1977. Na nich Założyciel Ruchu oparł pracę formacyjną po Oazie Nowego Życia I stopnia, czyli program „Dziesięciu kroków ku dojrzałości chrześcijańskiej”. W tym bowiem roku rozpoczął wprowadzać w Ruchu nowy program ewangelizacyjno-formacyjny. We wstępie do podręcznika „Oaza Nowego Życia pierwszego stopnia” pisał, że przyjmuje „jednolity program oazy I stopnia dla różnych grup uczestników, a mianowicie dla młodzieży szkół średnich, studentów, młodzieży pracującej i dorosłych. Tylko pewne elementy programu będą zmienne, dostosowane do potrzeb i sytuacji poszczególnych grup”. Dlaczego Drogowskazy były w Listach „Domowy Kościół” w latach 1978-1979?  Zobaczmy, co o nowym programie pisał jego autor, ks. Franciszek Blachnicki, do wspólnot rodzinnych w Listach „Domowy Kościół”. We wstępie do numeru 10. (wrzesień 1977) informował: „Rozpoczynamy nowy rok pracy, nazywany w Ruchu „postoazą”, wzbogaceni doświadczeniem tegorocznych oaz. Wprowadzony do nich nowy program ewangelizacyjno-katechumenalny, który został przyjęty bardzo pozytywnie, w wielu wypadkach niemal entuzjastycznie, ogromnie pogłębił tegoroczne oazy, także i rodzinne. Na progu nowego roku pracy stanęliśmy w obliczu problemu, w jaki sposób wprowadzić wzbogacające i pogłębiające elementy nowego programu do nurtu całorocznej pracy naszych kręgów rodzinnych, oraz w jaki sposób przekazać je tym, którzy nie uczestniczyli w tegorocznych oazach wakacyjnych. Tymi problemami zajmowało się spotkanie odpowiedzialnych Ruchu Wspólnoty Rodzinnej w Zakroczymiu nad Wisłą w dniach 17 i 18 września [1977 roku]” (s. 1). Dalej na stronach 11-16 ks. Franciszek Blachnicki omawia „Program ewangelizacyjno-katechumenalny Ruchu Światło-Życie i jego realizację w rodzinach”, pisząc: „Uczestnicy tegorocznych oaz rekolekcyjnych dla rodzin spotkali się z nowym programem przygotowanym dla wszystkich oaz I stopnia, którego zasadnicze elementy weszły również do programu oaz dla rodzin. Nowy program bazuje przede wszystkim na jasnej wizji etapów, względnie stopni procesu rozwoju życia chrześcijańskiego, zmierzającego do dojrzałej wiary i włączenia w życie wspólnoty chrześcijańskiej w żywym Kościele. [...] Zostały one jasno rozpoznane w pierwszych wiekach chrześcijaństwa, czego wyrazem stała się struktura instytucji katechumenatu, a w naszych czasach zostały przypomniane w posoborowym dokumencie «Porządek wtajemniczenia chrześcijańskiego dorosłych» (Ordo initiationis christianae adultorum). Etapy te, to najpierw ewangelizacja, po której następuje okres utrwalenia jej owoców – tzw. postewangelizacja, względnie prekatechumenat. Drugi etap to katechumenat, po którym następuje przyjęcie sakramentów inicjacji (chrzest, bierzmowanie, Eucharystia) i włączenie w pełne życie wspólnoty chrześcijańskiej (tzw. okres mystagogii). Problemem chrześcijaństwa naszych czasów jest zaniedbanie, względnie niepełne i niekonsekwentne zrealizowanie tych etapów inicjacji chrześcijańskiej, zwłaszcza na etapie ewangelizacji i katechumenatu. Wynikiem tego jest kryzys wiary, jej słabość i zanikanie w obliczu tendencji laicyzacyjnych. Dlatego powszechne jest dziś, w dobie odnowy Kościoła, wołanie o przywrócenie pełnej formacji do życia chrześcijańskiego przez nawiązanie do tradycji dawnego katechumenatu. Po tej linii idzie także oazowy Ruch Światło-Życie, który jest ruchem formacyjnym, ewangelizacyjno-katechumenalnym” (s. 11-12). W numerze 11. znajdujemy informację, że na spotkaniu w Zakroczymiu, czyli podczas krajowego kręgu odpowiedzialnych ruchu wspólnoty rodzinnej, podjęto decyzje dotyczące pracy deuterokatechumenalnej w rodzinach. „Postanowiono m. in., że do stycznia 1978 r., tzn. do chwili ukazania się nowego numeru „Listu”, który w dziale III (W rodzinnym katechumenacie) poda już wskazówki na temat pracy deuterokatechumenalnej w rodzinie – wszystkie rodziny, które nie przeszły jeszcze ewangelizacji, postarają się w jakiś sposób wziąć w niej udział” (s. 27-28). 12. numer „Listu” zawiera przede wszystkim materiały formacyjne dla deuterokatechumenatu rodzinnego. Mają one służyć pomocą w systematycznym i praktycznym studium Biblii, która „musi się stać fundamentem życia «domowego Kościoła». W dziale Przy wspólnym stole znajdujemy szczegółowe wskazówki do pracy w nowych kręgach, wyjaśnienia, w jaki sposób połączyć formację duchowości małżeńskiej z formacją deuterokatechumanalną. „Wszystkie kręgi: 3-letnie, 2-letnie, roczne i nowo powstałe włączają się do pracy deuterokatechumenalnej od stycznia 1978 r. Znajdą w każdym numerze cotygodniowe rozmowy ewangeliczne, które według swoich możliwości przeprowadzają w rodzinie, z krewnymi, ze znajomymi, raz na tydzień, albo częściami codziennie przy modlitwie wieczornej według ich możliwości. Spotkanie miesięczne nie ulega prawie zmianie. Jedyna różnica: zamiast dyskusji na temat studyjny – rozmowa na temat odbytych w rodzinach rozmów ewangelicznych.” Dalej w tym samym „Liście” we „Wprowadzeniu do rozmów ewangelicznych” czytamy: „Jak już pisaliśmy w numerach 10. i 11., rozpoczniemy w naszych rodzinach formację „deuterokatechumenalną”. Co oznacza to słowo? Pochodzi z greckiego, oznacza wtórny, powtórzony katechumenat. Katechumenat w tradycji Kościoła, to instytucja, która przygotowuje ludzi, którzy przeszli przez ewangelizację i doszli do osobistej wiary w Chrystusa, do włączenia się przez chrzest do wspólnoty Kościoła, przez przyjęcie postaw dojrzałej, ewangelicznej wiary. My już zostaliśmy ochrzczeni i w jakiś sposób włączeni w życie Kościoła, ale nie żyjemy jeszcze konsekwentnie Ewangelią jako ludzie „duchowi” i dlatego wiara nasza jest słaba, niedojrzała, zagrożona. Przez naszą pracę deuterokatechumenalną będziemy się starać umacniać naszą wiarę, czynić ją dojrzałą, tak, aby kształtowała ona całe nasze życie. Jeśli chodzi o wspólnoty rodzinne, praca ta z konieczności wyglądać będzie inaczej niż we wspólnotach deuterokatechumenalnych osób samotnych (dorośli, młodzież itd.). W zasadzie będzie się ona dokonywać w poszczególnych rodzinach. Mąż i żona sami lub z dziećmi, krewnymi, sąsiadami lub łącząc się z inną rodziną z kręgu, mieszkającą niedaleko, stworzą swoją grupę deuterokatechumenalną. Będą się starać, aby w ciągu tygodnia przeprowadzić jedną z rozmów ewangelicznych, podanych w tym „Liście”. Można ją będzie przeprowadzić jednorazowo, w dniu i o godzinie, kiedy będą mogli spotkać się razem. Może będzie im łatwiej połączyć tę rozmowę z codzienną modlitwą w rodzinie np. codziennie przerobić 2, 3 pytania. Wówczas w ciągu tygodnia przerobi się całą rozmowę. Zawsze jednak zawczasu należy przygotować teksty z Pisma św. potrzebne do danej rozmowy. Może to uczynić jedna osoba lub można podzielić teksty między uczestników, dzieci. Pozostawiamy rodzinom wybór sposobów i czasu na tę tak ważną pracę”. („DK”, nr 12, grudzień 1977, s. 13-14). Numery 12, 13 „Listu” zawierają konspekty rozmów ewangelicznych dotyczących podstawowych prawd ewangelizacyjnych. W numerze 14. umieszczono konspekty rozmów ewangelicznych do kroków: I – Jezus Chrystus i III – Duch Święty. Konspekty rozmów ewangelicznych do kroku II – Niepokalana znalazły się w numerze 15, z października 1978 roku. Materiały do spotkań kroku IV – Kościół przyniósł numer 16 „Listu”. Konspekty rozmów ewangelicznych do kroku V – Słowo Boże (ostatniego z opracowanych do tego czasu) zawierają numery 18 i 19. Dlaczego nie było kolejnych Drogowskazów po roku 1979?  Do roku 1979 ks. Franciszek Blachnicki zdołał opracować dla całego Ruchu pomoce formacyjne (czyli konspekty dla animatorów) oraz notatniki dla uczestników formacji tylko do pierwszych pięciu kroków. W roku 1980, kiedy opracował pomoce formacyjne i notatnik do kroku szóstego, ukazał się równocześnie „Podręcznik pierwszego roku pracy w kręgach Domowego Kościoła”. Kręgi rodzin podjęły więc pracę według nowego podręcznika. Informuje o tym ks. Franciszek Blachnicki w słowie wstępnym do nr 24 „Listu” z października 1980 r.: „Z dużym opóźnieniem, spowodowanym trudnościami redakcyjnymi i wydawniczymi, przekazujemy Czytelnikom numer 24. «Domowego Kościoła». Zamyka on serię dokumentów służących formacji podstawowej w ruchu Domowy Kościół. Zawierały one tematy, które miały być omawiane w pierwszym i drugim roku pracy kręgów rodzinnych. Tematy te zostały obecnie zebrane i wydane osobno w dwóch tomikach: I «Krąg rodzinny Ruchu Domowy Kościół. Podręcznik pierwszego roku pracy»; II «Krąg Rodzinny Ruchu Domowy Kościół. Podręcznik drugiego roku pracy». (Ukazanie się tego «Podręcznika» opóźniło się z powodu przeszkód zewnetrznych). List do wspólnot rodzinnych „Domowy Kościół” w przyszłości nie będzie już służył formacji podstawowej; tę rolę spełniać będą oba „Podręczniki”, będzie natomiast poruszał aktualne problemy Ruchu i służył formacji permanentnej. Kręgi realizujące program pierwszego i drugiego roku nie będą więc w następnych numerach „Domowego Kościoła” znajdowały pomocy do bieżących kręgów miesięcznych, jednakże pismo to pozostanie dla nich cenną pomocą w kształtowaniu ich duchowości i świadomości uczestnictwa w Ruchu. Kręgi starsze natomiast, po dwóch latach pracy, znajdą tutaj również sugestie do przeprowadzenia swoich miesięcznych spotkań” („DK”, nr 24, s. 3). Pomoce formacyjne oraz notatniki do pozostałych kroków zostały opracowane później przez inne osoby. I tak: pomoce formacyjne i notatnik do kroku siódmego opracowała w roku 1981 Irena Kucharska. Ks. Franciszek Blachnicki zdołał je przejrzeć przed wyjazdem za granicę. Uczestnicy Ruchu otrzymali je do rąk już podczas jego nieobecności w kraju. Pomoce formacyjne i notatnik do kroków ósmego i dziewiątego opracował ks. Janusz Nanowski, kierując się treścią drogowskazu i sposobem opracowania dotychczasowych pomocy. Ks. Franciszek Blachnicki przeglądał je w październiku 1986 roku i zaakceptował jako materiały formacyjne Ruchu Światło-Życie. Pomoce formacyjne oraz notatnik do kroku dziesiątego opracowali – już po śmierci Założyciela Ruchu – I. Kucharska i ks. Wacław Dokurno.    Dlaczego warto powrócić do Drogowskazów?  Warto, ponieważ pomagają one wejść na drogę ucznia Chrystusa i kroczyć nią oraz wprowadzać na tę drogę innych. Dla małżonków, którzy pragną, by ich rodzina była „Kościołem domowym”, czyli aby spełniała także funkcję rodzinnego katechumenatu – jest to pomoc niezwykle cenna. Wróćmy jeszcze raz do wypowiedzi Założyciela Ruchu. W roku 1980, kiedy przygotowywane były do druku „Podręczniki I i II roku pracy w kręgach”, ks. Franciszek Blachnicki opracował też drugie wydanie „Teczki Oazy Nowego Życia I stopnia dla rodzin”. (Do odbiorców trafiła z tytułem „Podręcznik Oazy Nowego Życia I stopnia dla rodzin”.) W Słowie wstępnym do niej pisał następująco: „Potrzeba nowego opracowania teczki stała się nagląca od roku 1977, kiedy to wprowadzono nowy, wangelizacyjno-katechumenalny program oaz I stopnia, nazwanych Oazami Nowego Życia. Ten program wszedł również do oaz rodzin w tych elementach ich programu, który realizowany był wspólnie z innymi oazami I stopnia, dla młodzieży i dla dorosłych” (s. 3). Dalej Założyciel Ruchu mówił: „Oazy rodzin są częścią ruchu oazowego, jedną z gałęzi na tym wielkim drzewie, która rozwija się bardzo dynamicznie (s. 21). Oaza rodzin, podobnie jak wszystkie inne oazy, jest więc formą czy metodą rekolekcji zamkniętych. Istotne elementy tworzące specyfikę tej metody są wspólne ze wszystkimi typami oaz (przez typ oazy rozumiemy specjalny program dostosowany do potrzeb jakiejś grupy wiekowej lub stanowej)” (s. 21-22). Istotną cechą nowego programu Oazy Nowego Życia jest konsekwentne nadanie mu charakteru ewangelizacyjno-katechumenalnego. ONŻ I stopnia jest ukazana jako element całego systemu formacyjnego typu katechumenalnego lub (uwzględniając fakt, że chodzi o ludzi już ochrzczonych) deuterokatechumenalnego. Oaza I stopnia powinna być poprzedzona okresem pierwszej ewangelizacji (rekolekcje ewangelizacyjne, praca w grupach postewangelizacyjnych), a sama znajduje się na przejściu od okresu postewangelizacji (względnie prekatechumenatu) do właściwego katechumenatu. Dlatego kończy się ona obrzędem przyjęcia do deuterokatechumenatu. Po oazie I stopnia następuje dwuletni okres formacji – poprzez oazę II stopnia, rekolekcje Triduum Paschalnego – do oazy III stopnia i trzeciego roku formacji. Otóż oaza rodzin pomyślana jest jako element tego samego systemu i powinna być także zasadniczo poprzedzona ewangelizacją. W samym jej programie muszą być zachowane elementy ewangelizacyjno-katechumenalne istotne dla programu ONŻ I stopnia i musi ona także wprowadzać uczestników na drogę dalszej formacji deuterokatechumenalnej, poprzez oazę II i III stopnia. Jeżeli zaś w tym względzie można mówić o jakiejś specyfice programu oazy rodzin, to będzie ona polegała na tym, że uczestnicy będą się przygotowywali na tym etapie do zadania ewangelizacji własnych rodzin i przejęcia przez nie funkcji rodzinnego katechumenatu. Jeżeli bowiem głównym celem oaz rodzin i całego Ruchu Domowego Kościoła jest budowanie wspólnoty rodzinnej pojętej jako eklezjola, domowy Kościół – to zadanie to nie może być spełnione bez przejścia etapu ewangelizacji i katechumenatu w rodzinie!” Obecny rok pracy formacyjnej 2003/2004 w Ruchu Światło-Życie stwarza doskonałą okazję do przeżycia przez kręgi rodzin wspólnie z innymi „gałęziami tego samego drzewa” treści Drogowskazów Nowego Człowieka, zasmakowania w nich tak, by przyjąć je jako własne zasady życia – zasady życia człowieka dążącego ku dojrzałości chrześcijańskiej.                   Grażyna Wilczyska (Instytut Niepokalanej Matki Kościoła)   Drogowskazy Nowego Człowieka na drodze ku dojrzałości chrześcijańskiej w rodzinach Domowego Kościoła Temat Drogowskazów Nowego Człowieka na drodze ku dojrzałości chrześcijańskiej w rodzinach Domowego Kościoła chcemy przedstawić w kontekście tego, co Ks. Franciszek Blachnicki zawarł w „Listach do wspólnot rodzinnych Ruchu Światło-Życie”, które redagował wspólnie z S. Jadwigą Skudro. Mam na myśli 25 pierwszych numerów „Listów”, dzięki którym możemy śledzić rozwój myśli Założyciela związanej z formacją wspólnot rodzinnych Ruchu, które następnie przyjęły nazwę kręgów Domowego Kościoła. W 10. numerze „Listu”, we wrześniu 1977 r. został przedstawiony nowy program przygotowany dla wszystkich oaz I stopnia, którego zasadnicze elementy weszły również do programu oaz dla rodzin. Program ten bazował przede wszystkim na jasnej wizji etapów rozwoju życia chrześcijańskiego zmierzającego do dojrzałej wiary i włączenia się w życie wspólnoty chrześcijańskiej w żywym Kościele. Etapy te to ewangelizacja i katechumenat. Podczas krajowego podsumowania oaz rodzin, które odbyło się we wrześniu 1977 r. w Zakroczymiu, zebrano wnioski z przeprowadzonych oaz i podjęto decyzje, które są istotne, ponieważ przedstawiają spojrzenie Ojca Blachnickiego i ówczesnych odpowiedzialnych za wspólnoty rodzinne na zależności, w jakich pozostaje cały program formacji na etapie ewangelizacji i katechumenatu do formacji realizowanej we wspólnotach rodzinnych DK. Tak jak mówiłem, nowy program został zamieszczony w 10. numerze „Listu”. Natomiast w numerach poprzednich zostało wprowadzone do pracy kręgów to, co nazywamy zobowiązaniami. Wnioski z Zakroczymia pokazują, jak widziano zależność między tym, co zostało zaproponowane w nowym programie, a tym co było proponowane dotychczas. Są to trzy wnioski: Małżonkowie należący do kręgów rodzinnych Ruchu Światło-Życie powinni także przeżyć cały program formacyjny na etapie ewangelizacji i deuterokatechumenatu. Należy to uznać za konieczny fundament rodziny, która chce się stawać wspólnotą i domowym Kościołem. Przyjęcie programu formacyjnego w zakresie ewangelizacji i katechumenatu dla małżeństw Ruchu nie oznacza jednak zaniechania dotychczasowego nurtu formacyjnego w zakresie duchowości małżeńskiej i rodzinnej realizowanego poprzez kręgi miesięczne i listy „Domowy Kościół. Nurt ten będzie nadal realizowany jak dotychczas. Program ewangelizacyjno-katechumenalny będzie więc zasadniczo realizowany w pracy własnej małżonków. Trzeci wniosek został rozwinięty w Liście 12. z grudnia 1977 roku. Możemy tam przeczytać: „Jeżeli chodzi o wspólnoty rodzinne, praca ta z konieczności wyglądać będzie inaczej, niż we wspólnotach deuterokatechumenalnych osób samotnych (dorośli, młodzież). W zasadzie będzie się ona dokonywać w poszczególnych rodzinach. Mąż i żona sami lub z dziećmi, krewnymi, sąsiadami, lub łącząc się z inną rodziną z kręgu mieszkają-cą niedaleko, tworzą swoją grupę deuterokatechumenalną. Będą się starać, aby w ciągu tygodnia przeprowadzić jedną z rozmów ewangelicznych podanych w Liście. Można ją będzie przeprowadzić jednorazowo w określonym dniu i określonej godzinie, kiedy będą mogli się spotkać wszys-cy razem. Może będzie im łatwiej połączyć tę rozmowę z codzienną modlitwą w rodzinie czy przerobić codziennie dwa, trzy pytania z przygotowanego konspektu.... Pozostawiamy rodzinom wybór sposobu i czasu na tak ważną pracę. Spotkanie miesięczne kręgu nie ulega prawie zmianie. Jedyna różnica – zamiast dyskusji na tematy studyjne, rozmowa na temat odbytych w rodzinach rozmów ewangelicznych”. Następnie w „Listach” od 12. do 19. zostały zaproponowane rozmowy ewangeliczne. W dwóch pierwszych „Listach” – rozmowy związane z ewangelizacją rodzin, w numerze 14. – rozmowy związane z krokami Jezus Chrystus i Duch Święty, w numerze 15. – rozmowy związane z krokiem Niepokalana, w numerze 16. – z krokiem Kościół, a w numerach 18. i 19. – z krokiem Słowo Boże. Materiały do następnych kroków dla rodzin nie zostały przez Ojca przygotowane i opracowane. Był to rok 1979, a więc rok po wyborze Karola Wojtyły na papieża, a potem przyszedł rok 1980 i Ojciec zaangażował się w sprawy narodowe. Wydaje się jednak, że jednym z powodów przerwania publikacji tych pomocy były sygnały wracające od rodzin, które według tych materiałów pracowały. Okazało się, że ta propozycja była za ciężka dla rodzin. Rodziny nie mogły wspomnianych materiałów „przerobić” w takim rytmie, jak to było proponowane: spotkanie kręgu, normalna praca formacyjna, a oprócz tego – co tydzień w rodzinach spotkania formacyjne według „Kroków”. Ojciec zawsze zdawał sobie sprawę, co widać już w jego wcześniejszych tekstach, z różnicy w pracy kręgów Domowego Kościoła i innych wspólnot. Przytoczę tu charakterystyczny i ważny tekst z numeru 12. „Listu Domowego Kościoła”: „W innych wspólnotach oazowych (nie rodzinnych), z każdą rozmową ewangeliczną łączą się jakieś zastosowania praktyczne, postanowienia. Rodziny jednak mają co miesiąc podane tzw. sugestie, rady, pouczenia dotyczące „zobowiązań”, czyli sposobów, które prowadzą je do celu, aby stać się rodzinami Bożymi, kochającymi się i szczęśliwymi. Tu Ojciec wymienia takie zobowiązania, jak: modlitwa osobista, czytanie Pisma świętego, modlitwa rodzinna, reguła życia, obowiązek zasiadania – dialog. Nie możemy więc tutaj podawać jeszcze postanowień, sugestii związanych z rozmowami ewangelicznymi. Mnożenie postanowień równa się ich przekreśleniu. Jednak sugestie, które rodziny otrzymują na miesięcznych spotkaniach można połączyć z pracą deuterokatechumenalną, drogą naświetlenia i ukierunkowania ich przez rozmowy ewangeliczne”. W roku 1980 zostały wydane ważne dla Domowego Kościoła podręczniki – Pierwszy i Drugi rok pracy, które ukształtowały tę formację. Wydaje się, że w tym czasie również zaczęła rodzić się myśl odnajdywania treści, które są zawarte w Krokach ku dojrzałości chrześcijańskiej, w tym co jest proponowane rodzinom w formacji dla nich przeznaczonej, zawartej szczególnie w tych dwóch podręcznikach. Formacja Domowego Kościoła jest realizowana poprzez przyjęcie elementów formacyjnych, zwanych zobowiązaniami, które zostały wymienione powyżej. Nie są one celem samym w sobie, ale środkiem do otwierania się na Boga, na współmałżonka i na zamysł Boży wobec dwojga połączonych sakramentem. Ich realizowanie odbywa się w małżeństwie i rodzinie poprzez codzienny wspólny wysiłek małżonków podejmujących i realizujących poszczególne zobowiązania oraz poprzez wzajemną pomoc małżeństw kręgu w dążeniu do Chrystusa. Jest to idea małej grupy jako środowiska koniecznego do wzrostu wiary. Właśnie na comiesięcznych spotkaniach kręgu małżeństwa dzielą się realizacją tych zobowiązań, osiągnięciami i porażkami w pracy duchowej – to ważny punkt spotkania, którego nie należy pomijać. Trzeba powiedzieć, że kręgi, które nie chciały podjąć tego punktu albo zrezygnowały z jego realizacji twierdząc, że to jest dla nich zbyt krępujące, przestały być kręgami; wspólnoty te rozpadały się. Natomiast tam, gdzie jest wierność dzieleniu się realizacją zobowiązań, z czasem widać, że następuje dojrzewanie osób we wspólnocie, oczyszczanie z różnych słabości i przywar. Dzielenie się zobowiązaniami jest czasem stawania w prawdzie przed wspólnotą kręgu, a także przed samym sobą. [...]. Wydaje się nam, że dla małżonków podążających drogą formacji Domowego Kościoła, duchowość małżeńska i zobowiązania formacyjne są drogą ku dojrzałości chrześcijańskiej. Na tej drodze jest wiele miejsc, momentów, gdzie spotykamy się z treściami 10. Kroków ku dojrzałości chrześcijańskiej. Dla rodzin, kręgów, które są już po formacji podstawowej, które „przerobiły”, przeżyły to, co proponuje I i II rok pracy, może być pomocne i ubogacające przeżycie spotkań opartych na Drogowskazach Nowego Człowieka.  (Z wypowiedzi Pary Krajowej DK Anny i Jacka Nowaków podczas dyskusji panelowej na XXVIII KO Ruchu Światło-Życie w Częstochowie, 28 II – 2 III 2003 r.)     Katechumenat rodzinny Katechumenat dzieci nie istnieje bez równoległego katechumenatu rodziców Rodzina jest podstawowym środowiskiem, w którym dokonuje się chrześcijańskie wtajemniczenie. W niej przede wszystkim objawia się macierzyńska troska Kościoła, który przygarnia do siebie nowe pokolenia chrześcijan, aby je przysposobić Panu. Analizując założenia formacyjne nakreślone przez ks. Franciszka Blachnickiego dla Domowego Kościoła dostrzegamy wyraźny akcent na katechumenalny wymiar wspólnoty rodzinnej i określanie jej mianem "rodzinnego katechumenatu". Używając tego określenia ks. Blachnicki widział rodzinę jako wspólnotę, w której dokonuje się formacja do wiary dojrzałej.   Z historii katechumenatu rodzinnego Już w Starym Testamencie możemy znaleźć pewne zwyczaje i przepisy mające na celu zapewnienie przekazania młodym pokoleniom doświadczenia wielkich dzieł Bożych, które były podstawą egzystencji Izraela. Taki "katechetyczny" charakter miała na pewno paschalna haggada opowiadana corocznie w rodzinach spożywających Paschę. W Nowym Testamencie źródeł katechumenatu można szukać w nakazie misyjnym Chrystusa - "Czyńcie uczniów" (Mt 28,19), bowiem właśnie katechumenat jest planowym przyjmowaniem do grona uczniów Pana. Analizując wydarzenia Pięćdziesiątnicy (Dz 2, 1-47), drogę setnika Korneliusza (Dz 10, 1-48), działalność Filipa w Samarii (Dz 8, 5-12) oraz nawrócenie dworzanina etiopskiego (Dz 8, 25-40) możemy dostrzec, jak w czasach apostolskich przebiegał proces "stawania się chrześcijaninem". Było tam kolejno: spotkanie z Kościołem, głoszenie słowa, akt wiary, nawrócenie, chrzest, a potem życie w gromadzącej się w Eucharystyczną wspólnotę gminie chrześcijańskiej jako żywej kontynuacji tego, co dokonało się podczas inicjacji. Katecheza kierowała się zasadniczo do ludzi dorosłych, o chrzcie dzieci nic wyraźnego i pewnego nie znajdujemy w świadectwach pochodzących od czasów apostolskich. Możemy jednak wnioskować, że udzielano chrztu także dzieciom, skoro często mamy tam wzmiankę, że nawróceni przyjmują chrzest "z całym domem" (Korneliusz - Dz 11, 14; Lidia - Dz 16, 15; strażnik z Filippi - Dz 16, 33; Kryspus z Koryntu - Dz 18, . Można zatem dopatrywać się tu pewnych analogii do katechumenatu rodzinnego w naszym rozumieniu. Bardzo dynamiczny rozwój klasycznego katechumenatu przypada na okres patrystyczny. U Ojców Kościoła odnajdujemy wzmianki o chrzcie dzieci, co stanowi potwierdzenie tezy o istnieniu rodzinnego katechumenatu od początku chrześcijaństwa. Św. Hipolit należy do najstarszych świadków udzielania chrztu małym dzieciom, a nawet niemowlętom. Koronnym świadectwem rozwoju instytucji katechumenatu jest jego Traditio Apostolica zredagowana ok. 215 r., zawierająca wszystkie istotne elementy struktury dzisiejszego katechumenatu Kościoła. Św. Hipolit pisze, że w imieniu dzieci, które nie potrafią jeszcze mówić, wyznanie wiary w czasie celebracji sakramentu chrztu składają rodzice lub krewni. Ta forma zastępstwa jest świadectwem własnej wiary rodziców i gwarancją dotyczącą przyszłości. Rodzice świadczą o przyszłości dziecka, o klimacie wiary we własnej rodzinie, która zapewni niemowlęciu wrastanie w atmosferę wiary i doprowadzi w przyszłości do pełnego uczestnictwa w życiu Kościoła. O chrzcie dzieci pisze wyraźnie Tertulian, który jako niekiedy przesadny rygorysta, odradza jednak chrzest małych dzieci, ze względu na troskę o ich przyszłą formację. Także w pismach innych Ojców odnajdujemy wzmiankę o odkładaniu chrztu dzieci przez ich rodziców, motywowane niby szlachetną decyzją o odpowiedzialności za ich wiarę. Przyjęcie chrztu w wieku późniejszym miało niby przyczynić się do bardziej świadomego przeżycia tego sakramentu przez małego katechumena. Nieraz też rodzice obawiali się, że wcześnie ochrzczone dziecko może łatwo utracić otrzymaną łaskę przez grzech osobisty. Te praktyki były negatywnie oceniane przez pisarzy patrystycznych, którzy jednoznacznie krytykowali odkładanie chrztu. Św. Augustyn jako znaczący świadek wczesnochrześcijańskiego katechumenatu nazywa chrzest dzieci i niemowląt rzeczą rozumną i dobrą. Pisze: "Matka Kościół użycza małym dzieciom nóg innych ludzi, aby przyszły, serca innych, aby uwierzyły, języka innych, aby potwierdziły swoją wiarę. To przez kogoś innego obciąża je choroba (grzech pierworodny); to również przez wyznanie kogoś innego w ich zastępstwie dostępują zbawienia". Najmocniejszym świadectwem Augustyna jest list do biskupa Bonifacego. Autor listu uważa za coś normalnego, że wobec dziecka "chrzestnymi" są jego rodzice. Inne praktyki uznaje za coś niezwykłego. Cechą znamienną ówczesnego katechumenatu rodzinnego jest ścisłe, wewnętrzne powiązanie katechumenatu rodziców i dzieci. Rodzice wchodzą na drogę katechumenatu i otrzymują chrzest razem ze swoimi dziećmi. Katechumenat dzieci nie istnieje tu bez równoległego katechumenatu rodziców. To spostrzeżenie stanowi wyraźną wskazówkę dla określenia, jakie są warunki skuteczności katechumenatu rodzinnego. Po roku 313 chrześcijaństwo będące dotychczas religią zakazaną, znalazło się w warunkach tolerancji prawnej, która wkrótce przekształciła się w uprzywilejowaną wolność. To stało się źródłem problemów związanych z masowym napływem kandydatów do chrztu posiadających mierną motywację. W tym okresie obserwuje się przemiany, które będą miały wpływ na rozwój katechumenatu rodzinnego. Najpierw zauważa się zmianę w pojmowaniu roli instytucji "świadków" w procesie chrześcijańskiego wtajemniczenia. Pierwotnie, jako powołanych do świadectwa wiary wobec katechumenów, wymieniano całą wspólnotę, która miała czuwać nad ich rozwojem. Potem nastąpiło przesuwanie akcentu w kierunku podkreślania roli diakonów i wdów, którzy we wspólnocie mieli stać się szczególnie odpowiedzialni za postęp katechumenów. Są tu więc tendencje ku jakiejś klerykalizacji i powierzaniu troski o formację raczej przedstawicielom hierarchii niż świeckim. Podobny charakter przemian zauważa się w ujmowaniu roli jaką przyjął świadek w liturgii chrzcielnej. Po roku 313 świadkowie nie tyle przyprowadzają kandydatów do chrztu i świadczą na ich korzyść, co raczej gwarantują ich przyszłość. Rola "gwaranta" zaczyna się po chrzcie katechumena. "Gwarant" stawał się dla neofity przewodnikiem jego słów i czynów i on go nauczał praktyk życia duchowego. Pozwala to nam zrozumieć dzisiejszą rolę rodziców w przypadku chrztu dzieci. Funkcja katechumenatu została w tym okresie wbudowana w wychowanie w rodzinie. Wcześniejsza praktyka chrztu całych rodzin świadczy o współzależności wychowania religijnego dzieci i wzrostu w wierze ich rodziców. Było to organicznie połączone i nawzajem dla siebie bezwzględnie konieczne. Zanik katechumenatu dorosłych spowodował, że formacja do wiary dojrzałej dokonywała się dla ludzi dorosłych głównie w czasie liturgii niedzielnej, dzieci natomiast formację przechodziły w rodzinach. W średniowieczu powstały kościelne szkoły parafialne, w których nauczano prawd wiary - ciężar wychowania został przeniesiony ze wspólnoty rodzinnej na parafię. Dalszy rozwój szkolnictwa, wpływ reformacji i opublikowanie katechizmu Soboru Trydenckiego spowodowały, że katechumenat pochrzcielny został ograniczony w zasadzie do katechezy szkolnej. Doprowadziło to w końcu do prawie zupełnego zaniku elementu świadectwa i głoszenia słowa Bożego, uczestnictwa w liturgii i roli wspólnoty - zasadniczych elementów kształtujących środowisko zdolne do wychowania w wierze.   Katechumenat rodzinny dziś W dzisiejszej praktyce pastoralnej ks. Franciszek Blachnicki odnajdywał różne formy katechumenatu: katechumenat dorosłych przygotowujących się do chrztu, katechumenat domowy - rodzinny, parafialny katechumenat dzieci i młodzieży, katechumenat szkolny. Pośród tych form kluczową rolę, zdaniem Sługi Bożego, spełnia katechumenat rodzinny. I będzie tak dotąd, dopóki zasadniczą formą udzielania chrztu pozostanie chrzest niemowląt. Rola katechezy szkolnej jest pomocnicza. Trzeba więc zorganizować katechezę dla dorosłych, konkretnie dla rodziców, którzy w głównej mierze mają wpływ na wychowanie dzieci. Ks. Blachnicki ostrzegał, że praktyka chrztu niemowląt tylko wtedy zabezpieczy trwanie i przedłużanie Kościoła w nowych pokoleniach, jeżeli rodzina będzie żywym środowiskiem wiary i żywą komórką Kościoła - domowym Kościołem i eklezjolą, a przez to samo domowym katechumenatem. Inaczej dojdzie do tego, co już istnieje w wielu krajach: sformalizowana, magicznie i czysto zabobonnie pojmowana, i czysto zwyczajowo zachowywana praktyka chrztu i innych sakramentów w połączeniu z całkiem pogańskim i materialistycznym stylem życia. "W tej sytuacji oazy rodzin i wywodzący się z nich ruch wspólnoty rodzinnej "Domowy Kościół" stanowią także cenny charyzmat - dar, jakim Ruch może służyć Kościołowi" - pisał Założyciel. Podstawową metodą rodzinnego katechumenatu pozostanie podejmowanie stałego wysiłku, aby rodzina stawała się coraz bardziej tym, czym powinna być według zamysłu Bożego, czyli "niejako domowym Kościołem" - jak mówi konstytucja soborowa "Lumen Gentium". W ten właśnie sposób stanie się wspólnotą katechumenalną. Budowanie domowego Kościoła "Rodzina jest w Kościele, służy Kościołowi przez to głównie, że sama jest Kościołem, jest miejscem i formą jego urzeczywistniania się" - pisał ks. Franciszek Blachnicki. Fundamentem tego są sakramenty, jakimi żyje wspólnota rodzinna - przede wszystkim sakramenty wtajemniczenia oraz sakrament małżeństwa. Chrzest i bierzmowanie są podstawą i źródłem apostolskiego posłannictwa świeckich w Kościele. Chrzest, którym mają najpierw żyć małżonkowie, określa rodzinę jako wspólnotę wezwaną do trwania w tajemnicy Chrystusa. Misterium Paschalne Chrystusa jako rzeczywistość żywa i dynamiczna ma "tętnić" w rodzinie poprzez nieustanne umieranie dla grzechu i rodzenie się do nowego życia w wierze i nawróceniu. Tajemnica Paschalna w domowym Kościele dopełniona jest darem Ducha Świętego ofiarowanym w sakramencie bierzmowania, który namaszcza do dawania świadectwa osiągającego swój szczyt w kulcie chrześcijańskim. Świadectwem, do dawania którego szczególnie zobowiązani są świeccy, jest świadectwo życia chrześcijańskiego w wierze, nadziei i miłości - uczy konstytucja "Lumen Gentium" (n. 35). Do świadectwa życia powinno się dołączyć świadectwo słowa. Świadectwo świeckich chrześcijan nabiera szczególnego znaczenia i wartości przez to, że dokonuje się w zwykłych warunkach właściwych światu. Ks. Blachnicki wskazywał, że laikat bierze udział w prorockim posłannictwie Kościoła poprzez katechumenat pochrzcielny realizowany przez rodziców chrześcijańskich wobec swych dzieci. Rodzice wobec dzieci spełniają rolę świadków wiary. Jeżeli hierarchia w swoim Urzędzie Nauczycielskim jest gwarantem nieomylności przekazu słowa Bożego, to laikat w swojej roli świadków słowa i życia jest gwarantem skuteczności i owocowania tego przekazu. Współcześnie rola świeckich w rozwoju i zachowaniu Kościoła będzie miała znaczenie decydujące. Eucharystia, którą żyje rodzina, ukazuje w sposób najpełniejszy miejsce rodziny - Kościoła domowego w Kościele lokalnym. Życie Kościoła domowego tu osiąga swój szczyt i ma swoje źródło. Liturgia jest skutecznym i owocnym elementem katechumenatu. Jest jego koniecznym oparciem i gwarancją skuteczności, o ile w niej objawia się i urzeczywistnia Kościół. Zasadniczym celem katechumenatu jest bowiem wprowadzenie do wspólnoty Kościoła, a ta wspólnota jest czymś przeżywanym i doświadczanym w znaku zgromadzenia eucharystycznego. Wspólnota z Bogiem i Kościołem przez Eucharystię musi być naturalnym celem i ukoronowaniem katechumenatu. Ks. Franciszek Blachnicki za teologiczną podstawę katechumenatu rodzinnego uważał także sakrament małżeństwa. To bowiem małżeńskie przymierze jest podstawą misji dawania świadectwa spełnianej we dwoje. Poprzez sakrament to przymierze staje się znakiem wspólnoty - koinonii zarówno pomiędzy Bogiem a jego ludem, jak i pomiędzy ludźmi. Małżeństwo urzeczywistnia Kościół jako wspólnotę oddającą się Chrystusowi przez Ducha Świętego w wiernej miłości oblubieńczej. Umocniona sakramentem małżeństwa miłość jest miłością płodną i to nie tylko w aspekcie naturalnym, ale także w aspekcie życia wiary. I tak staje się w szczególny sposób katechumenatem, czyli miejscem rodzenia się nowych członków Kościoła z wody i Ducha Świętego. "Odniesienie katechumenalne" w rodzinie nie może być ograniczone jedynie do relacji rodzice - dzieci. Także małżonkowie potrzebują formacji. Oni to dla siebie w małżeństwie stanowią podstawową komórkę formacyjną - katechumenalną. Istnienie właściwego katechumenatu rodzinnego zakłada przejście przez rodziców wszystkich etapów drogi wtajemniczenia chrześcijańskiego we własnym katechumenacie pochrzcielnym. Podstawą do rozeznania właściwego kształtu drogi deuterokatechumenalnej rodzin Domowego Kościoła winny stać się w rozpoczętym nowym roku formacyjnym teksty Ojca publikowane w 9. i 10. numerze "Domowego Kościoła", w których Sługa Boży dokładnie opisuje własną drogę katechumenalną rodzin. ks. Piotr Kandefer (Moderator diecezjalny Ruchu Światło-Życie w archidiecezji przemyskiej delegat na Kongregację Diakonii Ruchu Światło-Życie